عذاب قبر

عذاب قبر، چنین نیست که ما بتوانیم آن را رؤیت کنیم، و با چشم دنیائی ببینیم،

بلکه باید چشم برزخی باز شود تا این حقایق آشکار گردد،مانند انسانی که در

حال خواب روحش به آن طرف و این طرف سِیر می کند و یا می بیند که او را

عذاب می کنند و چون از خواب بیدار می شود، می بیند بدنش کوفته شده و عرق می ریزد، در حالی که بغل دستی آن از عذاب او با خبر نیست.

روزی یک نفر از مشرکین آمد نزد عثمان، در حالی که جمجمه ی شخص کافری را

در دست گرفته بود، و به عثمان می گفت: دست بگذار روی این جمجمه ببین

حرارتی احساس می کنی؟ عثمان در جواب ماند، سپس کسی را فرستاد سراغ امیرالمؤمنین(ع)

و جریان را به حضرت گفتند،
حضرت فرمود:

بروید یک سنگ چخماق بیاورید، سنگ را به همدیگر زد و جرقه ی آتش ظاهر

شد، فرمود: حالا دست بگذار روی سنگ ببین حرارت احساس می کنی؟ گفت: نه، اینجا بود که عثمان گفت: « لو لا علی لهلک عثمان».

مضافأ بر اینکه گاهی از اوقات، برای آگاهی و تنبّه بعضی از افراد، عذاب برزخی

بعضی اشخاص را دیده اند، و گاهی دیده شده که در قبرستان قبری شعله ور است و صاحب آن قبر معذب است، چه در زمان پیغمبر و چه در زمانهای دیگر.

امیرالمؤمنین(ع) فرمود: ای بندگان خدا، بعد از مرگ برای کسی که گناهش بخشیده نشده باشد، سخت تر است از خود مرگ.

پس بترسید از تنگی قبر، و تاریکی قبر، و غربت و تنهایی قبر، زیرا قبر هر روز ندا می کند، من خانه ی غربتم، من خانه ی وحشتم، من خانه ی مار و مور هستم،

اگر بنده ی مؤمنی به خاک سپرده شود، زمین به او می گوید: (أهلأ و مَرحَبأ)

خوش آمدی، تو از کسانی بودی که من تو را دوست می داشتم که روی من راه

بروی، و اگر اختیارت به دست من بیافتد، پس می دانی چه رفتاری با تو خواهم

داشت، و قبر او وسعت پیدا می کند به اندازه ی دید چشم،

و اگر کافری دفن شود، زمین به او می گوید: (لا مرحَبأ بک و لا أهلأ) یعنی بی

خودی آمدی و بدا به حال تو، هر آینه تو از کسانی بودی که من بدم می آمد که

تو بر روی من راه بروی، و اگر اختیارات به دست من بیافتد، پس می دانی که

من با تو چه خواهم نمود، پس آنگاه آن چنان فشار می دهد که دنده هایش به

هم می رسد، و نود و نه مار بر او مسلط می کند که گوشتش را نیش بزنند و

استخوانش را بشکنند و تا روز قیامت در تردد و رفت و آمد خواهند بود.(تسلیة الفؤاد، ص 84).

منبع: کتاب سرگذشت روح از ابتدای خلقت تا قیامت