چشمان بی ‏فروغم در انتظار رویت هر جمعه می شمارد یک هفته بیقرارى....

در پاى سرو قدت سر می ‏نهم به زارى   باشد که یک قدم هم بر چشم من گذارى

 تو آسمانى و من افتاده چون زمینم          ره می ‏برم به سویت دستى اگر برآرى 

 جان شکسته‏ ام را امید عافیت نیست          جز آنکه با نگاهى وى را علاج دارى 

 در سایه بلندت اقبال کوته من              آن بخت جاودان را دارد امیدوارى

 اى تکیه‏ گاه هستى از غربتم برون آر      از تنگناى ظلمت تا اوج رستگارى

 اى آرزوى دلها در صبح دولت تو       خوش می رسد به پایان، یک عمر انتظارى

 چشمان بی ‏فروغم در انتظار رویت      هر جمعه می شمارد یک هفته بیقرارى