زیر باران...

فرقی نمی کند

   چه در کنارم باشی

     چه در کنارش باشی

       زیر باران یاد تو مرا خیس میکند

        باز باران عاشقانه هایش را برای تو فرستاده ست!

          گاه در کوچه می رقصد و پای کوبی می کند!

          گاه شیشه ی ِ پنجره ی ِ اتاقت را می نوازد…

          و گاه در نیمه پنهان ماه تورا برای قدم زدن، می خواندت

          برخیز و خویش را از غمی که تا مرگ ِ احساس می بردت، رها ساز

          خیس شو در بارانی که روحت را طراوات میدهد

         باران، همه بهانه است

       موهبتی ست از سوی ِ خدا

     گاه، خدا نیز بهانه می کند

    ومست می شود

   برای بارش ِبوسه هایش تا آغوش بکشد تو 

   از همه ی ِ آن لرزه گناهانی که سبب ِ اندوهت می شوند

   آری، سروده هایم را بگذار به حساب ِ تب و هذیان

     اما باور دار که آغوش ِ او بسیار بزرگ است

      در مقابل ذهن مردم دیاری که اورا به سخره می گیرند

        و احساسش را لگد مال می کنند.