زبور آل احمد

صحیفه سجادیه، مجموعه‎ای از ادعیه امام سجاد ـ علیه السلام ـ است که بعد از

 قرآن کریم و کتاب مقدس نهج البلاغه حاوی والاترین معارف الهی شمرده می‎شود و

 به حق (اخت القرآن) و انجیل اهل بیت ـ علیهم السلام ـ و زبور آل محمد ـ علیهم

 السلام ـ لقب یافته است. پیشوای چهارم بعد از حادثه خونین کربلا که همه راهها را

 برای بیان حقایق مسدود یافت، با زبان دعا به ارشاد بشر پرداخته و تا ابد به جوامع

 انسانی رهنمودهای ارزنده‎ ارایه می‎دهد؛ رهنمودهایی که اندیشمندان سترگ و

 دانشمندان بزرگ را حیران ساخته است.

 در سال ۱۳۵۳هـ.ق مرحوم آیت الله العظمی نجفی مرعشی ـ قدس سره ـ نسخه‎ای

 از صحیفه سجادیه را برای علامه معاصر مؤلف تفسیر طنطاوی (مفتی اسکندریه) به

 قاهره فرستاد وی پس از تشکر از دریافت این هدیه گرانبها و ستایش فراوان از آن در

 پاسخ چنین نوشت. «این از بدبختی ماست که تاکنون بر این اثر گرانبهای جاوید که از

 مواریث نبوت است دست نیافته بودیم، هر چه در آن می‎نگرم، آن از گفتار مخلوق برتر

 و از کلام خالق پایینتر می‎یابم.

 صحیفه سجادیه تنها شامل راز و نیاز و بیان حاجت در پیشگاه خداوند متعال نیست،

 بلکه دریای بیکرانی از علوم و معارف اسلامی است که طی آن مسائل عقیدتی،

 فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و پاره‎ای از قوانین طبیعی و احکام شرعی در قالب

 دعا مطرح شده است.