عطر زهرا(س‌) باز پیچیده است در جان همه

ای درختان پیش‌رویت سربه‌زیر

هفت اقیانوس در چشمت اسیر

بازگو آن ماه ناپیدا كجاست هان! مزار حضرت زهرا كجاست.

تو كیستی كه امروز همه لاله‌ها از داغ تو خون می‌گریند و نرگس‌ها و یاس‌ها، بیرق سیاه برافراشته‌اند.

تو كیستی كه معنا و مفهوم صبح كه پاكی و زلالی آب، وامدار طراوت و ترنم مهربانی توست؟

 بر كسی پوشیده نیست كه آفرینش، تنها آیینه‌ای از شكوفایی خوشه‌های اشك و لبخند تو است

و ستاره‌های ریخته در دل شب، جز دانه‌های تسبیح تو نیستند كه در نمازی عاشقانه به آسمان بخشیده‌ای؟

ای مادر مهربان پدر!

چشم‌هایت را باز كن. تا خورشید از مشرق نگاهت طلوع كند. «دستاس» را بچرخان تا هستی

به زندگی دوباره برگردد. ای كه زمین جز به لطف دست‌های پینه بسته ات نمی‌چرخد.

 برخیز و خطبه‌ای دیگر بخوان!

خطبه‌ای تا حیدر از آن شقشقیه سر كند

هر زمان یاد از تو و هجران پیغمبر كند

خطبه‌ای دیگر كه زینب شام را محشر كند

تا حسین(ع‌) بی‌سرت‌، بر نیزه قرآن سر كند

می‌دانم، پهلویت را شكسته‌اند و درد امانت را بریده است، ولی لب به شكایت وا نمی‌كنی.

می‌دانم حضرت رسول(ص) انتظار دیدارت را می‌كشد؛ اما حالا وقت رفتن نیست.

خودت كه می‌بینی از آن گوشه صدای گریه زینب(س) می‌آید و از پشت در صدای حسن(ع)

و حسین(ع) كه نینوایی به راه انداخته‌اند.

لطفا برخیز و برای آنها آغوش وا كن. ای مادر حوا و آدم! ای معنای شگرف واژه زن!

ای كسی كه تمام هستی به خاطر او خلق شده است! هنوز هم در بین ما ناشناخته‌ای و

هر چه از تو گفته و شنیده شود، ذكر قطره‌ای از اقیانوس بیكران توست. و مصداق:

«ما‌دح خورشید، مداح خود است»‌ می‌باشد.

حالا، امروز در غم تو عرش و فرش سیاه پوشیده است، حالا شاعری اشك‌هایش را در

حریر واژه‌هایش می‌پیچد و برایت می‌سراید:

حضرت زهرا(س‌) خدای عاشقی‌ست

ابتدا و انتهای عاشقی‌ست