مینویسم تا یادم نره....

ترجیح میدم حقیقتی مرا آزار دهد.

 تا اینکه دروغی آرامم کند...

به تعظیم مردم این زمانه اعتماد نکن.

 تعظیم آنان همانند خم شدن دوسر

 کمان است. که هرچه به هم نزدیکتر شوند

 تیرش کشنده تر است...

آرامش خود را به هیچ چیز و هیچ کس وابسته نکن

 تا همیشه آنرا داشته باشی.

محبت سکه ای است که اگر در قلک دل افتد نمیتوان آن را برداشت.

مگر آنکه آن دل را بشکنی.

شاید میان این همه نامردی باید شیطان بستائیم.

 که دروغ نگفت. جهنم را به جان خرید اما

 تظاهر به دوست داشتن آدم نکرد.

افلاطون را گفتند: چرا هرگز غمگین نمیشوی؟

 گفت دل برآنچه نمیماند نمیبندم. 

پس بیاموزیم که دل نبندیم. 

ما دانه نخورده طعمه دام شدیم   بی جرم وگنه ببین چه بدنام شدیم

صدبار به سنگ کینه بستند مرا      از خویش غریبانه گسستند مرا

گفتند همیشه بی ریا باید زیست     آئینه شدم باز شکستند مرا