حاج اسماعیلی دولابی/ عارف

خدا ما را براي شادي آفریده است نه براي غم. خداي واحد غنی و قوي، محال است مخلوقی را براي ناراحتی و

غم بیافریند. اگر این بشارت را که ما را براي شاد ي آفریده اند، باور کردي و به خودت قبولاندي، دیگر غم وجود

نخواهد داشت . این مژده مال کسی است که آن را باور کند. همین که فهمیدي دنیا فانی شدنی است و

مشکلات و محرومیت هایش هم همیشگی و دائمی نیست و بالأخره روزي تمام خواهد شد، نصف غمهایش

باطل می شود. مشقّت و غم دنیا وسیله اي است براي خوشی و شادي. گذشته که گذشت و نیست، آینده

هم که نیامده و نیست. غصه ها مال گذشته و آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست، پس چه غصه اي؟

تنها حال موجود است که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.

هر موقع درک کردی، لمس کردی، درک نه، حس کردی که چرا آقای بهجت سرش را بلند نمی‌کرد این طرف آن

طرف را نگاه بکند، اینقدر مراقبت برای انسان لازم است، باور کردی معنویت را، باور کردی غیب را، باور کردی بابا

یک چیزهایی است، یک خبرهایی است، اثر می‌گذارد روی آدم. آنوقت باور می‌کنی که یک غذا لقمه حرام با

لقمه حلال چقدر فرقش است! باور می‌کنی کلمه‌ی نابجا , غیبت کردن ، غیبت که هیچی، حرف بزند آدم به چه

نیتی، باور می‌کنی، باور می‌کنی نیت تو در عالم اثر دارد.

ما در این دنیا آمدیم برای اینکه

غیر او را از دل خارج کنیم.

خدای من ! ... مقصودم در زندگی فقط تویی و نه هیچ کس ؛ و شب زنده داری و بی خوابیم فقط به عشق

توست و نه هیچکس ؛ و روشنی چشمانم و آرامش دلم دیدار توست ؛ و منتهای آرزیم مقام وصل توست ..

##@بهاران@##...