تنهایی و غربت

در این وانفسای زندگی! در این زمان که همه به همه چیز فکر می کند الا غربت امام و مولایشان! در این زمان که همه داعیه دار حقند!  آخر کجا باید رفت؟! آیا جز در آغوش گرم و پرمحبت مولایمان مأمنی دیگر هست؟!  به که می توانی اعتماد کنی الا به محبت بی دریغ او؟!  

خوشا آنانکه عمری با نام و یاد او مأنوس بودند و جز او به چیز دیگری نیاندیشیدند. خوشا آن دیده ای که جز او ندید و جز او نخواست.

آقای من! شنیده ام که در وصف غربت شما اینگونه سروده اند:

«هو الغریب الطرید الفرید و الشرید»

«اوست غریبِ رانده شدۀ تنها و دور از وطن.»

آنقدر تنهایی که ... نمی دانم چه بگویم!

آقا!

دلم  ز  دوری  رویـت  قرار  و  تاب  ندارد                

                             میان  ما  و  رخت  جز  گناه  حجاب  ندارد

به اشک دیده  نــوشتن  هزار نامه  برایت               

                             مگر که نامۀ بیچارگان جــواب ندارد

نسیم صـــبح  سلامم  به  دلبرم  برسان

                             بگو  جـــواب  ســلامم  مـگر  ثـواب ندارد

آقا!  از اعماق وجودم ایمان دارم که برایم دعا می کنید و دوستم دارید آخر خودتان فرمودید:

«إنّا غَیر مُهمِلِینَ لمُراعاتِکُم وَ لا ناسِینَ لِذِکرِکُم»

«همانا ما از مراعات حال شماغافل نیستم و یاد شما را فراموش نمی کنیم.»

تا ابد دوستت دارم...