سعدی

سگی پای صحرا  نشینی گزید                     بخشمی که زهرش ز دندان چکید

شب از  درد بیچاره خوابش نبرد                   بخیل  اندرش  دختری  بود  خرد

پدر  را جفا  کرد  و  تندی  نمود                      که  آخر  تو  را  تیز  دندان  نبود

پس از  گریه  مرد  پراکنده  روز                     بخندید   کای   بابک   دلفروز

مرا گرچه هم سلطنت بود و نیش                دریغ  آمدم کام و دندان خویش

محالست  اگر  تیغ  بر سر خورم                   که دندان به پای سگ اندر برم

توان  کرد  با  ناکسان  بدر  گی                     ولیکن   نیاید   ز   مردم   سگی