کودکان و نوجوانان نقش آفرین در واقعه کربلا

قاسمبن الحسن:

اینیاور وفادار امام، فرزند امام حسن مجتبی (ع) بود که سن او را بین 14 تا 15 سال ذکرکرده اند. در زمان شهادت پدر، سه ساله بود و در سایه سار محبت امام حسین (ع) رشدیافت و با منش و باورهای امام آشنا بود. وقتی امام حسین (ع) با خبر شدند که ولیدبن عقبه، والی مدینه از سوی یزید مأموریت یافته است تا از ایشان بیعت بگیرد، شبانهبه دارالاماره ی مدینه رفتند تا با ولید اتمام حجت کنند و از او بخواهند روز روشنو در حضور مردم تقاضایش را مطرح کند. در این زمان نوزده تن از نوجوانان و جواناندلیر بنی هاشم، بیرون دارالاماره مراقب حال امام بودند و قاسم یکی از آنها بود.وقتی مروان و ولید در گفتگو با امام، صدایشان را بالا بردند، جوانان پیش آمدند واز جان مرادشان دفاع کردند و عهد بستند که امام را تنها نگذارند.

قاسمنوجوان همراه و همسفر امام شد. یکی از وجوه بارز خلق و خوی این دلاور آن است که پساز همراهی با عمو و مشاهدة وقایع طول مسیر، به مرحله ای از شور و شعور می رسد کهدر گفتگویی شگفت با مولایش حسین (ع) سخنی جاودان بر زبان می آورد. او از نیرنگدشمن با خبر می شود، در طول مسیر خبر شهادت مسلم بن عقیل ، هانی بن عُروه و قیس بنمُسَهَّر صیداوی را می شنود، برخورد امام با سپاه حربن یزید ریاحی را در منزلشُراف می بیند و به کربلا می رسند قاسم شاهد است که دشمنان چگونه راه آب را به رویسپاه امام و زنان و کودکان بسته اند و شمشیرها را برای مبارزه با امام از نیامبرآورده اند.

*نفش آفرینی نوجوانی با این باور در کربلا، فقط در این سوی میدان نیست که به امام ونیروهای اندک باقیمانده و زنان و کودکان ، روحیه و انرژی ببخشد، بلکه بر تنسپاهیان دشمن لرزه می اندازد. اصل مطلب همین ایجاد رخنه و آشفتگی در سپاه دشمناست. یکی از اساسی ترین تفاوتهای سپاه امام با لشکر دشمن در همین حضور مؤثر و زندهی یاران و همراهان است.