یاد باد آن روزگاران! یاد باد...

همانهایی که هیچ نمیگفتند

اما یکدنیا معرفت بودند ...

یادشان بخیر مردانی که به عشق امام رضا

بدونبضاعت و توشه روانه مشهد میشدند

چقدربه دل می نشست وقتی مشهدی صداشون میکردیم ...

یادشانبخیر مردانی که با زبان روزه درو میکردند

دستشانبه داس بود و دهانشان به روزه ...

یادشانبخیر پسرانی که هیچگاه مادر را بدون روسری ندیدند

یادشانبخیر مردانی که حتی اگر دزدی هم میکردند

اماحتی " تو بمیری " کسی را دروغنمیخوردند ...

یادشانبخیر عروسهایی که تا روز عروسی ، داماد آنها را نمی دیـــد

و ازنام دامــــاد هم حیــــا میکردنـــد ....

یادشبخیر مادر که هیچگاه بدون بسم الله و صلوات

درکیسه آرد را باز نمیکـــرد ...

یادشبخیر صلوات نامه هنگام خروس خوان ، بیداری سحرگاهان

دور همنشستن ، هل پستی کردن بلــــوط ، هم نشینی و همــــدلی ،

یا همخندیدن ، به درد هم رسیدن ، آهنگ دل نشینی برزگری هـــیاران

شمردنکیل های گندم و جو با نام امامان ، مبارک دانستن برکت و ....

یادشبخیر نجابت ها ، صداقت ها ، محبت ها ، نصیحت ها ،

دلسوزیها ، دلداری ها ، متلها ، چنه چنه ها ، خنـــده ها و شـــوخی ها و .....

خداکند در این دوران زندگی ماشینی

اینارزشهای والای انسانی

در" وارگــــه انســـانیت " جا نمـــاند ...