چرا همش فكر مي كنيم مرگ مال يكي ديگست

آدما سه دسته هستن

بعضيا هميشه به مرگ فكر مي كنن و اونو باور كردن و از خودشون دور نمي دونن . اين اشخاص هميشه آمادن و اين دنيا رو فقط يك پل براي عبور مي دونن . براحتي مرگ اطرافيانشو قبول مي كنن و باهاش كنار ميان . اگه ميبينين كسي عزيزشو از دست داده و كم گريه مي كنه معنيش حتما اين نيست كه اونو دوست نداره يا منتظر مردنش بوده يا بي احساسه يا تو خودش ميريزه . شايد معنيش اين باشه كه چون مرگو حق مي دونه و كاملا با تمام وجود باورش كرده با اين موضوع راحت كنار مياد . اين اشخاص معتقدن اونيكه يكي رو يروزي به ما داده همونم يروزي از ما مي گيره .

بعضي هم با اين كه مي دونن وجود داره و دورو برشون دارن ميبينن ولي سعي مي كنن از اون فرار كنن و يا بعضي وقت ها هم انكار مي كنن بقول معروف صورت مساله رو پاك مي كنن . اين آدمها هر از چند گاهي به ياد مرگ ميوفتن كه معمولا تو مراسم تدفين و عزاداري و صحنه هاي تصادف و بيمارستانه بعد فراموش مي كنن تا صحنه بعدي .

اما بعضي از آدمها هستن كه اصلا با ماهيت مرگ مشكل دارن منظورم كساني هست كه فكر مي كنن مرگ مال ديگرانه و خودشون هيچوقت نمي ميرن . مثلا يك تصادف بد مي بينن و بعدش بازم به رانندگي وحشيانشون ادامه مي دن و به خودشون ميگن اون مرد من كه نمردم ( حالا خودشون به جهنم چند نفر ديگه رو فنا مي كنن ) يا يكبار تا دم مرگ ميرن برمي گردن و بعدش مي گن اوندفعه با اون وضعيت نمردم پس ديگه نمي ميرم و بقول خودشون اعتماد به نفسشون براي كارهاي بعدي بيشتر ميشه .

نميدونم چطور ميشه كه يك آدم اينطوري فكر ميكنه اگه شما مي دونين بهم بگين .