ازدحام درونم ...

... از خلاء آدم هایی که باید باشند و نیستند .

... از دلی پر از دلتنگی .

... از دنیایی پر از تنهایی .

پر شده ام از دعاهای بدون اجابت .

... از رفتن های بدون مقصد .

... از خواستن های بی حد و مرز .

از این همه ازدحام درونم خسته ام ....

از چشم دوختن به جاده ای که پایانی ندارد خسته ام ....

از اینکه تظاهر می کنم محکمم خسته ام ....

از اینکه وقتی با خودم خلوت می کنم ، 

شکستن وجودم را می بینم ... 

وابسته بودنم را می بینم ... 

ضعیف بودنم را می بینم ...

از تمام دلم خواستن " او " فوران می زند ...

اما ...

.

.

.

برایش نوشتم : 

" قطره قطره ...

 می بارند روی خاطره هایمان ... 

روی عکست ... 

این ها باران نیستند ...

درد های منند ... 

که شبیه اشک شده اند ... "