درخت - حسین پناهی

ای  طبیب زخمهای بی علاج

ای قرار بی قراری ها بیا

کس نمی فهمد زبانِ زخم را

ای دوای زخم کاری ها بیا !

کفش های اتشینت در بغل

باز می دانم که در خوابم هنوز

تاول دستم نشان دست توست

بی قرار وگیج و  بی تابم هنوز !

من درختِ شعر نابت میشوم

سایه سارِ واژه وارسته ات

فال می گیرم خیالِ خویش را

در نگاهِ بیقرار و خسته ات !

قایق دریای ذهنت می شوم

تا کران بی کران هر نورد

گو به خشم آید همه امواج ها

جان سپر می سازم از بهر نبرد !

حسین پناهی