<no title>

دانی که ایران نشست   منست    span>جهان سر به سر  زیر  دست ِ منستspan>هنر   نزد  ایرانیان  است و  بـــس   span>ندادند   شـیر    ژیان    را    بکــسspan>همه   یکدلانند   یـزدان  شناس     span>بـه   نیکـی  ندارنـد  از  بـد  هـراسspan>دریغ است ایـران که ویـران شــود       span>کنام     پلنگان   و شیران    شــودspan>چـو ایـران نباشد  تن  من مـبـاد     span>در این بوم و بر زنده یک تن مبادspan>همـه روی  یکسر  بجـنگ  آوریــم    span>جــهان بر   بـداندیـش   تنـگ آوریمspan>همه سربسر تن به کشتن دهیم  span>بـه از آنکه  کشـور به دشمن دهـیم

چنین  گفت موبد   که مرد   بنام   

بـه از زنـده  دشمـن بر او  شاد  کام

اگر  کُشــت  خواهــد  تو را روزگــار     

چــه  نیکــو تر  از  مـرگ  درکـــار زار