موسیقی : ران دوش

ران دوش ، پیشکه ش بی رانه که ت / تو بانگ مه کهئه ی گیانه که م / گشت رانه که ت قوربان ئه که م

دختر شیر دوش ، گله ام پیشکشت ، تو گله را صدانزن من خود رمه ام را فدای تو خواهم کرد 

عاشقانه ای دیگر از استاد مظهر خالقی که عشق رادر سالهای دور سرزمین پدریم بار دیگر برای ما نسل امروزی ها زنده کرده است . بیاختیار با شنیدن نوای دلنشین استاد خالقی در کوچه پس کوچه های تاریخ موسیقیکردستان قدم می گذاری که آمیخته است با عشق و دلدادگی و معیشت روستایی سالهای دور کردستان  ! 

در کوهستان قندیل بودم و سرمست از خروش آبشارها و مناظر بی بدیل اینکوهستان و در میان سیاه چادرهای عشایر منطقه ؛ این موسیقی آنچنان من را به وجد اوردهبود که هنوز با گذشت مدتها هرگاه این ترانه را می شنوم به یاد طعم دوغ در کاسه ی گلی میافتم و نگاه های دختران شیر دوش ( بیری وان ) که در ابتدا به چشم غریبه و سپسمهمان ما را برای دقایقی پذیرفتند ...

وظیفه ی دوشیدن رمه در روستا بر عهده ی دختران  بود و آنها را در زبان کردی ( بیری و بیریوان یا راندوش ) خطاب میشدند . از گذشته ها هرگاه این واژه شنیده می شود کردها به یاد دلدادگی پسران و دختران جوان روستا یا ایل می افتند . خاطراتی که در تاریخ موسیقی این دیار به یادگار مانده است این عشق دلدادگی امیخته است با روزمرگی هایشان  ، نوای کبک ، موسیقی زنگوله ی رمه و نگاه شرمگین جوانان ...

بو به ئیره ده چی له نجه و لاره ئه که / جه حیلبه گوشه ی چاو زامدار ئه که

ئای گه ردو گه ردو گه ردانه / یارم شه معه و خومپه روانه / کوشتمی ئه و جووته چاوانه

مه شکه و شیر ت مه خه له شانت / نه کوو ماندووبی ، دوور بی له گیانت

ئای شوخی رانه بیر گه که م / گولاله ی ناویمیرگه که م / هه ناو و روح و جه رگه که م

 عکس: کردستان منطقه ی بالکایتی 

پی نوشت : عاشق سیاه چادرهای کردستانم