نا مهربان

لباســــم را نمــــــــودی رخــــت ماتــم

رحسرت سوختم درمـــــــان نکــــــردی

نگاهی از ســـــــر رحمـــــان نکـــــردی

نگفتی با خــــــودت در خلوت خویـــش؟

چرا درمان نباشــــــی بر دلــــی ریش؟

چه دادت ؟ جـــــــای دل پروردگــــارت؟

چرا یک دوســـــــت ننشانی کنـــارت؟

چرا افتـــــادگان را پـــــا گــــــــذاری؟

چرا پاس محبـــــت را نــــــــــــداری؟

که گفتـــــت ظالمی انجـــــــام دارد؟

چرا هـــــر راه تو صـــــــــد دام دارد؟

ســــرم را کوفتی با چکـــــش غــم

هنوزم دلخوشــــــــم با بیش و باکم

هنوزم دل به امیــــــــد تـــــــو دارم

بجز تو با کـــسی کاری نـــــــــدارم

بزن تا وارهم از رنــــــج هستــــــی

که نا بودن به از این گونــه هــستی

"رسا" گمگشته دنیای خویش است

فنا گر میشود . پیدای  خویش است