قصر آرزوها

تو از دل ترانه بیرون آمدی و من تو را با یک شعر عاشقانه آغاز کردم...

تو از طلوع مهتاب در یک لحظه ناب پا گذاشتی تو رویای شبونه دخترکی تنها...

و من ردپایت را سبز کردم و به نگاهت رنگ نقره ای پاشیدم تا در شب مهتابی

رویاهایم ماندگار شوی...

دریچه قلبم را به سویت گشودم و تک تک باغ های خزان زده اش را با عطر دل انگیز

وجودت بهاری کردم...

تو از عشق گفتی و من آسمون تاریک رویایم را از ستاره های طلایی رنگ عشقت

مزین کردم و تو تک ماه مهتابی آسمونم شدی...

تو از آرزوها گفتی و من از جنس ابریشمی نگاهت قصری از آرزو ساختم...

تو از دغدغه ها گفتی و من نگاه مهتابی تو را تنها دغدغه تک تک لحظه های عمرم قرار دادم...

تو از دلخوشی ها گفتی و من همه دلخوشیهای قلب بی قرارم را در وجود تو خلاصه کردم...

تو از انتظار گفتی و من قول دادم تا آخرین ضربان قلبم،قدوم پرمهرت را به انتظاربنشینم...

تو از وفا گفتی و من قلب عاشقم را در زرورقی از وفا پیچیدم

و با نخ نقره ای نگاه تو آذین بستم...

تو از پناه گفتی و من گفتم تنها خودم پناه قلب بی پناهت می شوم...

تو از غصه ها گفتی و من نغمه عشق و مهربانی را برای قلب خسته و پریشانت سرودم...

تو از ترس گفتی و من مشعل عشقم را بدرقه شبهای تاریک و تنهاییت کردم...

تو از بهانه ها گفتی و من تو را تنها بهانه تپیدن قلب بی قرارم  قرار دادم...

تو از غروب دلتنگی گفتی و من گفتم تنها خودم طلوع شادیهایت می شوم...

پس تو بمان و تنها بهانه زندگیم باش و تک شعر عاشقانه دفتر رویاهایم...

در تک تک لحظه هایم سبز باش و هم نفسم در شبهای سوت و کور تنهایی...